Bhuvana's இளம் தென்றல் 8

எப்பொழுதும் போல பள்ளிக்கு வந்தவளுக்கு வருண் அங்கு இருப்பதை கண்டதும் "காலையிலேயே வந்து விட்டான்" என்று முறைத்துக் கொண்டே, தன் அப்பாவிடம் "நாம மதியம்  பார்க்கலாம்" என்று கூறிச் சென்றாள். 

அவளை கண்டும் காணாதது போல் இருந்தான் வருண். 

பாலநாதன் வந்ததும் வருண், " சார் நாளையிலிருந்து கொஞ்சம் 7 மணிக்கு வந்திடுங்க, எனக்கு உங்கட்ட சில விஷயங்கள் எல்லாம் கேக்கணும், சில விஷயங்கள் தெளிவடையனும் அதனால்தான்" என்றான் .

"நானே அதை  சொல்லலாம்னு இருந்தேன் தம்பி ஆனா நீங்க என்ன நினைப்பீர்கள் என்றுதான் நான் சொல்லல " என்றார்.

"அப்படி எல்லாம் இல்லை சார் நீங்க எதுவா இருந்தாலும் எப்ப இருந்தாலும் என்ன கூப்பிடுங்க சார். நமக்குள்ள அண்டர்ஸ்டேண்டிங் இருந்தாதான் ஸ்கூல் சிக்கல்களை தீர்க்க முடியும் "என்றான்.

இதைப் பேசிக் கொண்டிருக்கும் பொழுது பாண்டியன் வந்து சேர்ந்தான். அவனைக் கண்டதும் இருவரும் பேச்சை நிறுத்தினர்.

பாண்டியன் "வா வருண் சீக்கிரமா வந்துட்ட போல" என்று கூலாக கூறிக் கொண்டே வந்தான்.

"ஆமா பாண்டியா வந்துட்டேன் ,உன்ன தான் எதிர் பார்த்திட்டு இருந்தேன்" என்றான்.

சாதாரணமாக "சொல்லு வருண்" என்று அமர்ந்தான் பாண்டியன்.

"இனிமேல் என் அறைக்கு வரும் பொழுது கதவை தட்டி விட்டு வா, வேலை செய்யுமிடம் வேறு, வீடு சொந்தம் பந்தம் வேறு" என்று அதட்டல் ஆகவே கூறினான் வருண்.

வருண், "அப்புறம் இன்னொன்னு பாண்டியன்... பாலா சாருக்கு என் அறையிலேயே டேபிள் போட சொல்லு இனி ஆபீஸ் அறையில் அவருக்கு டேபிள் வேண்டாம்."

பாண்டியனுக்கு முகமெல்லாம் கோபச் சிவப்பு ஏறியது பால நாதனை ஒருமுறை பார்த்துவிட்டு"சரி" என்று தனது அறைக்கு சென்று விட்டான்.

பாண்டியனால் இந்த அவமானத்தை தாங்கிக் கொள்ளவே முடியவில்லை, அறையில் அங்கும் இங்கும் நடந்து கொண்டே இருந்தான். போனில் பியூன்  ரகுபதியை தன் அறைக்கு அழைத்தான். இந்த ரகுபதி பாண்டியன் செய்யும் அனைத்து கெட்ட காரியங்களுக்கும் ஜால்ரா தட்டும் பேர்வழி. ரகுபதி செய்யும் பல காரியங்கள் பல நாதனுக்கு பிடிக்காது பாண்டியன் அனைத்து விஷயத்திலும் ரகுபதி சொல்லுவதே நம்புவான், ஆனால் பாலநாதனை பற்றி எது கூறினாலும் காதில் வாங்க மாட்டான் காரணம் வருணி..

எப்படியும் அவளை தன் வசம் ஆக்க வேண்டும் என்பது பாண்டியன் எண்ணம் ஆனால் எதற்கும் பிடி கொடுக்காமல் சென்றால் வருணி. ஸ்கூல் ஹெச். எம் என்பதை மீறி ஒரு வார்த்தை பேசமாட்டாள். 

பாலநாதன் ஏற்கனவே அவனைப் பற்றி அவளுக்கு தெளிவாக கூறியுள்ளார் அதனால் எப்போதும் எச்சரிக்கையுடன் இருப்பாள். பால நாதனும் அவனிடம் சற்று தள்ளியே இருப்பார்.

இதையெல்லாம் யோசித்துக் கொண்டிருந்த பொழுது தான் ரகுபதி வந்தான். அவனிடம் வருண் கூறியவற்றையெல்லாம் சொன்னபிறகு "நீ எப்போதெல்லாம் அங்கு செல்கிறாயோ அப்போதெல்லாம் அவர்கள் என்ன பேசுகிறார்கள் என்று வந்து எனக்கு கூறு" என்று உத்தரவிட்டான்.

வருண் ஆழ்ந்த அக்கறையில் பாலநாதனுடன் சேர்ந்து சில பல பள்ளி நிர்வாகம் ,அனுமதி வேலை ,பணப்பட்டுவாடா, பள்ளியின் இருப்பு நிலை ,பள்ளி நிகழ்ச்சிகள், என்று சிலவற்றை தெரிந்து கொண்டான். ஆசிரியர்கள் ,மாணவர்கள் அவர்கள் தேவைகள் என்று அனைத்தையும் தெளிவுபடுத்தினார் பாலநாதன்.
இது அனைத்தையும் பேசிக் கொண்டு தெளிவுபடுத்திக் கொண்டு இருக்கும்போதே மதியம் ஆகிவிட்டது. 

மதிய இடைவேளைக்காக அப்பாவை தேடி வந்தாள் வருணி. எப்போதும் தனக்காக காத்திருக்கும் தன் தந்தையை எதிர்பார்த்து வந்தவளுக்கு அவள் வருவது கூட தெரியாமல் வேலையில் மூழ்கியிருந்தார் பாலநாதன் .

வருணியோ வருணை, "வேண்டுமென்றே என் அப்பாவுக்கு இவ்வளவு வேலை கொடுத்து இருக்கான் கடங்காரன் என்று மனதில் திட்டி கொண்டே இருந்தாள்."

தற்செயலாய் கதவு பக்கத்தில் நின்றிருந்த வருணியை பார்த்தான் வருண். 

அவள் கையில் மதிய சாப்பாடு டப்பாவோடு நின்றாள். அவனைக் கண்டதும் ரெண்டு தட்டு கதவை தட்டி விட்டு "உள்ளவரலாமா"? என்றாள். 

தலையசைப்போடு பாலாவை பார்த்தான். அதற்குள் பாலநாதன் வருணியை கண்டு "வாமா..." என்றார் என்றார். 

வருணிடம் " தம்பி மதியம் ஆகிவிட்டது சாப்பாட்டுக்கு போகவில்லையா" என்றார். 

"இல்லை சார் வீட்டிலிருந்து வரும். நீங்கள் சாப்பிடுங்க "என்று கூறும்பொழுது வருணுக்கு சாப்பாடு வந்தது. 

"இதோ வந்துருச்சி வாங்க சார் இங்கேயே சாப்பிடலாம்" என்று வேணும்னே அவரை மட்டும் அழைத்தான். 

வருணிக்கு கோபம் கோபமாக வந்தது... சிறு வயதிலிருந்து எப்பொழுதும் அவளும் தந்தையும்தான் உணவு உண்பார்கள் இன்று புதிதாய் வந்துவிட்டு என் அப்பாவை தனியாக அழைக்கிறான் என்று. 

பாலநாதன் "இல்ல தம்பி வருணி எப்பவும் என்கூடதான் சாப்பிடுவா அதுதான்" என்று மௌனமானார். 

"பரவாயில்ல சார், உங்க பொண்ணுதான... இனிமேல் இங்கேயே சாப்பிடலாம், அவங்களும் தான்" என்று வருணியையும் கூறினான். 

அவள் முறைப்பதை கண்ட வருண் பால நாதனிடம், "சீக்கிரமா சாப்பிட்டு முடித்தால்தான், நாம அடுத்த வேலையை தொடங்க சரியா இருக்கும்" என்றான். 

மூவரும் சாப்பிட அமர்ந்தனர். வருணி சாப்பிட ஆரம்பிக்கும் பொழுதுதான் அவள் வகுப்பு மாணவர்கள் 2 பேர் வந்தனர். வருணி எழுந்து சென்று விஷயம் என்ன என்று கேட்க, சாப்பாடு டப்பா திறக்கும்பொழுது சாப்பாடு கொட்டி விட்டதாகவும் வேறு எதுவும் வாங்க காசு இல்லை எனவும், அதனால் மாணவன் அழுதுகொண்டே இருந்தான் எனவும் மற்றொரு மாணவன் கூறினான். 

வருணி, "சரி சாப்பாடுதானே கொட்டுச்சு, அதுக்கா இப்படி அழுற? பரவாயில்லை அத விடு, இந்தா இத எடுத்துக்கோ" என்று தான் சாப்பிட வைத்திருந்ததை அவனிடம் தந்தாள். மாணவன் வேண்டாமென்று கூறியும் படிக்கிற பையன் சாப்பிடாமல் இருக்கக் கூடாது என்று கூறி அனுப்பினாள். 

இது அனைத்தையும் அமைதியாக பார்த்துக்கொண்டு இருந்தான் வருண். 
பாலநாதன்" சரி வாம்மா என்னுடைய சாப்பாடு எடுத்துக்கோ" என்றார்.

"இல்லப்பா நீங்க சாப்பிடுங்க நான் வேற வாங்கிக்கிறேன்" என்றாள். 

அதற்குள் வருண் பாலநாதனிடம் "போய் வாங்கிட்டு வந்தால் நேரமாகிவிடும் அவங்களுக்கு ஆட்சேபனை இல்லை என்றால் என்னிடம் இருப்பதை ஷேர் செய்யலாம்" என்றான். 

பாலநாதன் வாய் திறப்பதற்குள் வருணி, "வேண்டாம் சார், ஒரு வேளை சாப்பாடு இல்லை என்றால் ஒன்றும் ஆகாது "என்று அவனைப் பார்த்து முறைத்துக் கொண்டே சொன்னாள். 

அவனோ எங்கோ பார்த்துக்கொண்டு "படிக்கிற பையன் மட்டுமில்லை பாடம் சொல்லிக் கொடுக்கிற டீச்சரும்  வெறும் வயித்தோட இருக்கக்கூடாது. "

பாலநாதன் வருணியை அதட்டினார் "என்ன இது இப்படி எல்லாம் பேசிட்டு போ போய் அவரிடம் மன்னிப்பு கேள்" என்றார் .
வருணிக்கு தர்மசங்கடமாக இருந்தது "இவன் வேணும்னே நம்மை சீண்டுகிறான்"  என்று புரிந்துகொண்டாள். 

தன் அப்பாவிற்காக சத்தமே வராமல் "சாரி..." என்றாள். 

இன்றைய சாப்பாடு ஒரு வழியாக முடிந்தது, இனிமேல் வரும் நாளெல்லாம் என்ன செய்ய காத்திருக்கிறானோ...